Powszechna opinia błędnie rezerwuje świat algorytmów wyłącznie dla ekspertów IT, matematyków oraz inżynierów projektujących sztuczną inteligencję. Na dźwięk tego terminu wyobraźnia podsuwa zazwyczaj obrazy binarnego kodu albo zawiłych schematów, rzekomo zbędnych w codzienności reportera, terapeuty bądź kadry zarządzającej. Stanowi to jednak wyjątkowo destrukcyjny stereotyp edukacyjny, który zawęża ocenę własnego potencjału. Omawiana sprawność nie oznacza wcale pisania skryptów, lecz metodę zaprowadzania ładu w otoczeniu i sztukę szeregowania czynności w racjonalne, powtarzalne etapy wiodące do zamierzonego finału. Aktualne realia zatrudnienia skrupulatnie testują te predyspozycje, przenosząc ciężar z pamięciowego opanowania materiału na biegłość w operacyjnej obróbce danych. Raporty Światowego Forum Ekonomicznego niezmiennie typują analityczny umysł jako atrybut jutra, a aż 7 na 10 przedsiębiorstw traktuje go priorytetowo podczas naboru pracowników. Ludzie sprawnie pokonujący trudności w technologicznym otoczeniu zyskują znacznie korzystniejszą pozycję zawodową i otrzymują wyższe uposażenia. Ów model rozumowania wyrasta na uniwersalny środek płatniczy, gwarantujący efektywność nauki, triumfy w karierze oraz harmonię w sferze prywatnej.

Jeszcze niedawno elastyczność brzmiała w CV jak przyjemny bonus, a nie wyróżnik przesądzający o ocenie kandydata. Dziś częściej mówi się o zwinności, ponieważ to ona lepiej pasuje do tempa i realiów pracy w wielu firmach. W raporcie Światowego Forum Ekonomicznego zdolność sprawnego działania w warunkach zmienności i niepewności uznano za jedną z kompetencji szczególnie istotnych dla przyszłego obrazu rynku pracy. Ta umiejętność przestaje być wyłącznie cechą pracownika, ponieważ rekruterzy i menedżerowie coraz częściej oczekują jej także na poziomie organizacji. Najłatwiej dostrzec to w technologii – zamiast rozpisywać rozbudowane plany na wiele miesięcy, zespoły prowadzą prace etapami i regularnie konfrontują kolejne wersje z głosem użytkowników. „Zwinność” pojawia się w opisach inicjatyw, ogłoszeniach i programach rozwojowych, choć w praktyce nie zawsze stoi za tym zmiana sposobu działania. Gdy rozumie się ją szerzej, nie przypomina listy reguł, tylko staje się narzędziem wzmacniającym kompetencencje zawodowe również poza IT.

W naszych codziennych relacjach i wyborach nieufność pojawia się wyjątkowo często. Zeszłoroczny raport CBOS wskazuje, że 62% ankietowanych nie ufa innym ludziom, a średni poziom zaufania od wielu lat pozostaje poniżej zera. W takiej atmosferze łatwo o rezerwę wobec mediów, instytucji czy specjalistów. Wynika to nie z ich rzekomej niewiarygodności, lecz z przeciążenia informacjami i sprzecznymi komunikatami, które zalewają przestrzeń publiczną. Gdy poczucie chaosu narasta, rośnie też potrzeba oparcia się na tym, co można sprawdzić, zmierzyć i potwierdzić – również w opiece zdrowotnej. To rzetelna wiedza oraz ugruntowana praktyka decydują o tym, czy pacjent ma zapewnione bezpieczeństwo, więc nowoczesna medycyna sięga nie tylko po doświadczenie kliniczne, ale również po wytyczne postępowania i systemy certyfikacji. One porządkują sposób pracy i pokazują, że stosowane działania spełniają wymagania jakości. Skoro pewność w systemie ochrony zdrowia wyrasta ze znajomości tych reguł, przyszły fizjoterapeuta powinien wiedzieć, które standardy oraz certyfikacje pomogą mu działać swobodnie oraz odpowiedzialnie.